29 تیرماه سالروز صدور قطعنامه 598 از سوی سازمان ملل بود. قطعنامهای که فوراً توسط حکومت وقت عراق پذیرفته شد اما جنگ تا یکسال بعد نیز ادامه داشت!
امام خمینی در آنسال، علیرغم میل باطنی و اعتقادات خود، قطعنامه را با تعبیر معروف جام زهر پذیرفتند؛ پذیرشی که با اصرار عقلا و با محاسبات مادی انجام شد؛ پذیرشی که خود تحلیلها و گمانهزنیهای مفصل و مختلفی دارد؛ اما بقول حضرت امام زوایای پنهان آن؛ «به امید خداوند در آینده روشن خواهد شد...».
پس از پذیرش قطعنامه؛ امام، پیام مهمی صادر کردند! جملات تکاندهندهی امام در این پیام، به گواه تاریخ و به اعتراف بسیاری از انقلابیون و کارشناسان، حامل همهی آنچیزی بود که تفکرات انقلابی و جهانبینی امام را تشکیل میداد! چیزی که امروز با تعابیر مختلفی از آن یاد میشود؛ مبانی انقلاب، گفتمان انقلاب، راه امام و... اما فهم این نکته مهم است که نزاع و تقابل ما با آمریکا؛ از زمان تسخیر لانه جاسوسی تا تجربه برجام، (بالاخص باتوجه به تحریمهای همه جانبهی روزهای گذشته)، مبتنی بر اعتقادات و مبانی فکری ماست.
گزارهای که سالها پیش امام امت آنرا در پیام مهم قطعنامه آشکارا بیان کردند؛ آنجا که فرمودند: «اگر ملت ایران از همه اصول و موازین اسلامی و انقلابی خود عدول کند و خانه عزت و اعتبار پیامبر و ائمه معصومین -علیهم السلام- را با دستهای خود ویران نماید، آن وقت ممکن است جهانخواران او را به عنوان یک ملت ضعیف و فقیر و بیفرهنگ به رسمیت بشناسند!» و برای به پایان رسیدن این تقابل، بنظر دو راه بیشتر وجود ندارد: یا آمریکا سرنگون شود و یا ما آمریکایی شویم...!
متن کامل پیام امام را در اینجا بخوانید: yon.ir/598emam