سالها پیش در جلسهای نقلقولی از رهبری شنیدم که «قدم اول تجملگرایی» از مراسمات عروسی و خانوادگی آقایان مسئول شروع شد (نقل به مضمون). مدتی بعد صحبتهایی از وزیران دولت گرفته تا مسئولین شهرداریهای مختلف شنیده شد که «زندگی در تهران و ایران باید گران شود» و با این دید و تفکر (که دلیلش با حسنظن؛ کمدانشی آقایان بود) تلاش میکردند مسائل و امورات را مدیریت کنند!
حالا امروز جریانی بر کشور و جامعهی ما حاکم شده است که صحبتهای امام(ره) دربارهی رفاه و عدالت و معیشت نه تنها به فراموشی سپرده شد، بلکه با عملِ آقایان، تبدیل به ادعایی پوچ شده است و به کارآمدی نظامی که عنوان اسلام را به دوش میکشد، خدشه وارد کرده است! نظامی که بنا بود مردم را از روال و امورات روزانه فارغ کند تا به کمال و رشد خود بپردازند!!
امروز تصمیمات جناجی و سودجویانه و یا حتی بیتدبیری و بیخردیهایی که از هر فرد مسئول (حتی سهواً) سر زده است، باعث شده تا جامعه و مردم، خود را مسابقهای ببینند که هر کس باید بیشتر برای خود چیزی جمع کند و بیشتر برای خود نفع ببرد و بیشتر از همه به فکر خود باشد! مسئولینی که به همین خاطر در پیشگاه خداوند باید پاسخگو باشند؛ هر چند که ما مردم هم بیتقصیر نیستیم!
نادیده گرفتن قاعدهی «الناس علی دین ملوکهم» با ما همان کرد که استاد جوادی آملی فرمودند؛ «ظاهر مردم، باطن مسئولین است، مسئولین باطنشان را درست کنند، ظاهر مردم اصلاح میشود»
بهشت جاودان خواهی، به دل خوردن قناعت کن!
...که حرص دانه در دامِ بلا انداخت آدم را!
صائب تبریزی