همهی ما در بهترین لحظات زندگی، بهترین آرزوها را، برای بهترینهای خود داریم! بهترینِ ما؛ بهترینِ خداست...(1) کسی که با خود بهار میآورد! کسی که برای شناختش معنایی نزدیک به ذهنِ فقیرِ ما آدمها انتخاب شده و به آن تشبیه میشود؛ «بهار حیاتبخش»!
حیاتبخش همه؛ نه فقط ما انسانها، بلکه همهی موجودات و حتی بالاتر؛ همهی هستی! کسی که بهانهی آغاز و شروع بهار است؛ یعنی همان «بکم فتح الله...»(2)
کسی که مثل باران بهاری، «به وقتش» بر سر ما میبارد حیات و تازگی میدهد! و ای کاش وقتش زودتر برسد... به واسطهی همین بارش باران بهاری است که همه؛ روییدن و تازه شدن را «آغاز» میکنند؛ از انسان گرفته تا همهی موجودات و گیاهان... (3)
اینها را گفتم که بگویم؛ سلام به ربیع؛ یعنی سلام به بهار! نه فقط بهار ما انسانها؛ بهار همه هستی! یعنی بهار انام! پس: السلام علی «ربیع الانام»
ما آموختیم که به تو اینگونه سلام بدهیم(4) تویی که سلام ما را میشنوی و محکمتر، گرمتر و زودتر از آنچه فکر میکنیم؛ پاسخ میدهی!(5)
السلام؛
یک خاطره - بچهتر که بودم؛ خوب یادم هست که صاف و ساده میرفتم و میگفتم؛ مامان؛ برا روز مادر یا تولدت چی میخوای برات بخرم!
و پاسخی که تا یک سنی، زیاد میشنیدم را میگرفتم؛ «تو، همین که بچهی خوبی باشی، حرف من و باباتو گوش کنی و درستو بخونی، خودش بهترین هدیه است!»
خلاصه که مادر هر کس، بهترین مادر دنیاست! ایضاً مادر ما نیز هم...!
مادر بودن یعنی موقع تشکر و جبران دست بقیه از این کار کوتاه باشه! بالاخص اینکه سالروز تولد او هم باشد!
پانوشت:
تولدش مبارکه...والسلام.