تحریمهای تسلیحاتی و نظامی جزو اولین محدودیتها و تحریمهایی بود که آمریکا و بتع آن اتحادیه اروپا (به بهانهی انقلاب اسلامی و تسخیر لانه جاسوسی) علیه ایران اعمال کردند.
(با نگاهی واقعبینانه و بدور از تعصب) امروز با گذشت سی و اندی سال، ایران با رشد کمی و کیفی در این زمینه، دارای پیشرفتهترین تسلیحات نظامی در منطقه و در عین حال (به اذعان غربیها) جزو ده قدرت برتر نظامی دنیاست! آن هم با سرانهی بودجه دفاعی و نظامیِ به مراتب کمتر از همان کشورهای تحریم کننده...! شاهد مثال هم همین موشکهایی که ثمرهی سالها تحریم سپاه و روی پای خود ایستادن برای تولید بهترینها بود!
در عین حال صنعت خودروسازی با بودجههای کلان و با بیش از نیم قرن سابقه در کشور، به بهترین بازار برای کمپانیهای فرانسوی و چینی و... تبدیل شده! خودروسازانی که تنها با قراردادهای مشارکتی و سهامی، اقدام به مونتاژ محصول مشترک میکنند؛ آن هم بدون «انتقال دانش و فناوری» که در اسناد بالادستی و سیاستهای کلی نظام، جزو پیششرط واردات و قراردهای خارجی است!! صنعتی که با «عادت به مونتاژ» و «تولید پرهزینه و کمکیفیت»، در انحصار و حاشیه امن اقتصادی و نفوذ دولتیهاست...!
شاید امروز جزو بهترین خودروسازان دنیا میبودیم؛ اگر صنعت خودروسازی ما نیز مورد تحریم قرار میگرفت!!