تفکر و ذهنیت انسانهاست که باعث میشود مسألهای برایشان مهم باشد یا نه! هرچند «جمعی» که افراد برای خود انتخاب میکنند و بواسطهی آن محیط فرهنگی خود را شکل میدهند هم بر تصمیماتشان اثرگذار است؛ محیطی که میتواند افراد را تصحیح کند و یا بالعکس؛ به بیماری روشنفکرنمایی دچارشان کند!
قاعدهی بالا بر مسؤلین کشور هم صدق میکند! یکی از مصادیقش هم این است که در روزی که پیامبر فرمود تنها آنرا به من تبریک بگویید، در روزی که امام صادق فرمود بخششهای خدا غیرقابل شمارش است، در روزی که امامرضا فرمود مردم بیشتر از شب قدر عفو میشوند و در روزی که به تهیت و ابراز شادی، بسیار توصیه شده؛ نه خانواده ها و نه مسؤلین صدا و سیما و نه مسؤلین دولتی و نه شهری، روح شادی و نشاط را در جامعه ندمیدند!
غدیر از نوروز قطعاً کمتر نیست و حتماً بالاتر و باارزشتر است! وقتی کودک و نوجوان ما فضای نشاطِ عید را در قالب «پوشیدن لباس نو، عیدی دادن و عیدی گرفتن و دیدوبازدید» درک نکند؛ باید منتظر دینزدایی بود و فاتحهی آموزههای دینی که شامل امر و نهیهای لفظی میشود را خواند!